یک کارآزمایی بالینی در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث وسترن بر روی تشویق ۶۰ زن و دختر آسیای جنوبی - که نرخ بالای دیابت و سایر بیماری‌ها دارند - می‌پردازد، تا به ورزش کردن بیشتر بپیوندند.

بخشی از این کارآزمایی بالینی در حال انجام و مبتنی بر جامعه هستند که دکتر نامراتا کاندولا حدود سه سال پیش شروع کرده است.

او و سایر محققان، این پروژه را به امید یافتن راهی برای رسیدگی مناسب به دیابت، دیابت بارداری و مشکلات قلبی عروقی در میان زنان آسیای جنوبی در ایالات متحده آغاز کردند.

بر اساس مطالعه‌ای که در مجله انجمن پزشکی آمریکا منتشر شده است، حدود ۲۳.۳ درصد از مردم آسیای جنوبی در یک نظرسنجی همگانی از بزرگسالان آمریکا بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶ به دیابت مبتلا بودند.

در مقایسه با این آمار ۱۲.۱ درصد از سفیدپوستان، ۲۰.۴ درصد از سیاهپوستان و ۲۲.۱ درصد از اسپانیایی‌های مورد بررسی در همان زمان دیابت داشتند.

محققان به طور کامل درک نمی‌کنند که چرا مردم آسیای جنوبی با این میزان بالا به دیابت مبتلا می‌شوند، اما می‌گویند تعدادی از عوامل ممکن است دخیل باشند.

کاندولا، استاد پزشکی در فاینبرگ، گفت: افراد آسیای جنوبی به طور متفاوتی نسبت به سایر گروه‌ها وزن بالا دارند.
توزیع وزنی بیشتر آن‌ها در اطراف شکمشان به جای ساق پا یا کمر متمرکز شده است.

این وزن بالا می‌تواند به دلیل غذا‌های محبوب در میان فرهنگ‌های جنوب آسیا و ورزش نکردن باشد.

کاندولا گفت : دلایل ورزش نکردن جمعیت زنان ، به ویژه بر اساس فرهنگ جنوب آسیا متفاوت است.

مردم جنوب آسیا گروهی با نژادهای متنوع هستند که از کشورهایی مانند بنگلدش، هند، نپال، پاکستان، سریلانکا به آمریکا مهاجرت می کنند.

زنان و دختران با پیشینه آسیای جنوبی با برخی موانع متمایز در توانایی ورزش کردن و فعالیت بدنی روبرو هستند.
بسته به فرهنگشان ، برخی از زنان آسیای جنوبی ممکن است تمایلی به پوشیدن لباس های ورزشی نامتعارف در ملاء عام نداشته باشند.

برخی ممکن است نخواهند به کلاسی حرکات موزون و ریتمیک بروند.

در این مطالعه، یک گروه از زنان مسلمان هند جنوبی ترجیح دادند در طول کلاس تمرین های بدنی شان بدون موسیقی باشند.

کاندولا گفت: همچنین در برخی از فرهنگ‌های آسیای جنوبی این باور وجود دارد که تنها دلیل ورزش کردن ، کاهش وزن است ، بنابراین افراد لاغر نیازی به رفتن به باشگاه ندارند.
با این حال ، شاید دلیل رایج تری وجود داشته باشد که بسیاری از زنان آسیای جنوبی بیشتر ورزش نمی کنند ، آن کمبود وقت است.

هدف از مطالعه تیم تحقیقاتی بررسی این است که آیا ارائه کلاس‌ها و بحث‌های ورزشی برای زنان آسیای جنوبی و دخترانشان باعث افزایش فعالیت بدنی در درازمدت ، افزایش اعتماد به نفس زنان به وسیله ورزش و افزایش ارتباط بین مادر و دختر در مورد سلامت و فعالیت بدنی شان می‌شود یا خیر.

به همین منظور، نیمی از شرکت‌کنندگان در یک گروه مداخله قرار می‌گیرند که در آن مادران هفته‌ای دو بار و دختران 11 تا 16 ساله هفته‌ای یک‌بار در کلاس‌های ورزشی شرکت می‌کنند و در بحث‌های گروهی در خصوص تمرینات بدنی نیز شرکت می‌کنند.

کلاس ها و بحث ها به مدت 18 هفته طول می کشد. سایر مادران و دختران در یک گروه کنترل قرار می‌گیرند که فقط جزوه‌هایی درباره اهمیت ورزش دریافت می‌کنند.

محققان سطح فعالیت بدنی مادران و دختران را از طریق نمایشگرهای گجت اندازه‌گیری می‌کنند و فشار خون و وزن آنها را قبل از شروع کلاس‌ها ، پس از پایان کلاس‌ها و سپس یک سال پس از اولین بار شرکت در مطالعه اندازه‌گیری می‌کنند.

یکی از مهم ترین اتفاقات بعد از این دوره ، رغبت جمعیت زنان و دختران به دلیل مشاهده تأثیرات مثبت ورزش و فعالیت های منظم بدنی بود.

آن ها اظهار داشتند : احساس سلامتی روحی و جسمی ، کاهش کلسترول مازاد ، تنظیم فشار ، کاهش وزن و احساس طراوت و سرزندگی از ویژگی های منحصر این دوره بوده است.

منبع : سایت مدیکال اکسپرس